La malluma flanko de la luno

Tiu kontribuo estiĝos iom pli persona. Ĝi temas pri malagrabla travivaĵo de mia partnerino, sperto, kiu ŝajne ne plu estas tro malkutima en nia socio.
Antaŭ kelkaj tagoj ni parolis pri okazo en Oksfordo. Lernantoj de iu lernejo batadis knabon tiel forte, eĉ per piedoj sur la kapon, kiam li jam kuŝis sur la grundo, ke li estis serioze vundita. Li havos por sia tuta vivo cerban damaĝon. La ĉeestantaj lernantoj gaje fotis tiun spektaklon per siaj poŝtelefonoj.
Ni konkludis, ke tiu malĝoigja okazaĵo iom spegulas la nuntempan kulturon pri publika distra plezuro, komparebla kun la iamaj gladiatoraj ludoj romiaj.

Kiam mia partnerino hieraŭ biciklis tra la Florence-Parko en la orienta parto de la urbo, ŝi rimarkis grandan grupon da ĉirkaŭ 30 lernantoj, plej verŝajne el la apuda multekosta nova lernejo katolika St. Gregory. Ili brue kaj ekscitite moviĝis. Meze de la grupo troviĝis du knabinoj, kiuj forte reciproke batis sin. Eble ankaŭ pro nia lasta konversacio mia partnerino iom panike proksimiĝis al la grupo kaj postulis tujan ĉesigon de tiu agado.
Nun la tuta situacio ŝanĝiĝis. La interrompo kaŭzis grandan proteston de la ĉeestantoj, kvazaŭ ilia prefera ludilo estas forprenita. La plej multaj de ili kun agresema sinteno fokusiĝis al mia partnerino. Unu el ili, pli granda kaj forta lernantino tre proksimiĝis al ŝi kaj mansvingis tranĉilon antaŭ ŝia vizaĝo. Kun la alia mano ŝi batis mian partnerinon kontraŭ ŝia biciklada kasko, forte sakradante. La aliaj gejunuloj kolere kriis, kaj la tuta situacio fariĝis pli serioza.

Du aliaj pasantoj, kiuj rigardadis tiun spektaklon, altelefonis policanojn por helpo. Ili rapide aperis kaj dissolvis la furiozan amason da lernantoj, kiuj intencis solvi siajn lernejajn konfliktojn post la lernado.

Post tia travivaĵo mia partnerino, kiu kuraĝe agadis, estis tute konfuzita kaj ŝokita kaj bezonis kelkan tempon por trankviliĝi.

Mi nur skribas pri tio, ĉar ekszistas krom ĉiuj mirindaĵoj en Oksfordo ankaŭ tiaj mallumaj fenomenoj.

Lernejo St. Gregory la Granda

 

Morris- Dancado

Kiel jam antaŭ miloj da jaroj ankaŭ nuntempe la homoj festas la alvenon de printempo. En Anglio homoj renkontiĝas por kune danci kaj kanti. Egde de mezepoko la tielnomata Morris Dance estas fiksa parto de la loka kulturo. Ĉi- semajnfino aperis en la urbocentraj stratoj multaj kolore kostumitaj dancogrupoj, kaj ĝoja muziko estis aŭdebla. La dancistoj de ĉiuj grupoj distingis sin per diversaj vestaĵoj, ĉar sole en Anglio ekzistas 6 diversaj regionaj tradicioj. Komuna trajto de ĉiuj estas, ke ili dancas en grupoj sekvantaj kun tre ritmaj paŝoj la sonojn de fluto, fidlo kaj tamburo. Nuntempe malgrandaj akordionoj aŭ aliaj instrumentoj estas ankaŭ ludataj. La dancistoj uzas bastonojn kaj tukojn en siaj formacioj. La tipa Morris-ulo estas eble jam grizulo kun barbo, blanka vestaĵo kaj kolora vesto aŭ bandoj, kaj sonoriletoj ĉirkaŭe siaj kruroj. Aparte interesa estas lia ĉapelo, kiu povas esti ornamita per plumoj de sovaĝaj birdoj kaj ĉiuj ajn gajaj kromaĵoj. Lia partnerino surhavas koloran tradician robon aŭ jupon.

En la lastaj jaroj nova tendenco en la Morris- dancado establiĝis, nome vent-danco. La dancistinoj estas iom fantazie orientalaj vestitaj, kaj kun ora kaj arĝenta monero ornamitaj. Ili lerte moviĝas je la muzikaj ritmoj. Kelkaj el tiuj grupoj dancas al araba, aliaj ekz al tradicia angla muziko. Tiu spectaklo altiras ĉiam multajn pasantojn.
Kio plaĉas ĉi tie multjare al la homoj nun disvastiĝis tutmonde. Do Morris- dancado estas bonvena importaĵo en multaj landoj kiel la germana biero aŭ la irlanda popola muziko.

Muzikeme ni renkontiĝas.

Jam foje mi parolis pri la multetna loĝantaro en Oksfordo. Plaĉas al mi vidi la membrojn de diversaj grupoj, tamen pli plaĉas al mi vidi, kiam ili kunvenas kaj faras ion kune. Kio taŭgas pli bone por tia agado ol muziko. Ja abundas bonaj muzikistoj en nia urbo.

La oksforda muzika ensemblo Confluence Collective (Kunflua Kolektivo) ekzistas ekde kelkaj jaroj kaj estas bona ekzemplo pri kreema kultura miksaĵo. Unu foje monate la diversetnaj membroj renkontiĝas en malfermita rondo por gaje muziki kaj amikumi. Ili ŝatas ludi muzikon el siaj propraj landoj, sed ankaŭ aprezas kanti kaj ludi intergeneracie kaj intersekse iun fremdan. Tradiciaj anglaj kantoj popolaj, muziko el Portugalio, Germanio, Brazilio aŭ Afriko estas aŭdebla. Aŭ novaj mondmuzikaj komponaĵoj estiĝas. Tiel diversaj la membroj, kiel malsamaj estas kompreneble la instrumentoj. De gitaro, violono, saksofono ĝis afrikaj aŭ persaj tamburoj ĝis la hinda sitaro kaj aliaj raraj asiaj instrumentoj estas ludataj.

Kvankam la grupo ĉiam konsistas el la pli mal pli samaj musikistoj, ofte aperas novaj vizaĵoj.
Ĉi-foje ĉeestis profesia muzikisto el Pakistano. Li estas efektiva rakontanto, kiu sekvas longan vicon de muzikaj poetoj. Lia tradicia vestaĵo bone akordis kun liaj aparte impresaj kantoj. Unue li kantis sola kaj poste li invitis kunludi la aliajn muzikantojn.
Ankaŭ la vizitantoj ĉiam estas invitataj partopreni kaj kunkantante kaj ritme akompanante.
Je kafo, teo kaj iu frandaĵoj la muzikema komuneto trovas tempon por babili kaj konatiĝi.