Aston's Eyot- sovaĝa oazo en la urbo

Lastsemajnfine mi kaptis ŝancon pli bone konatiĝi kun parto de nia urbo, kiun mi ĝis nun nur iom konis. Nome Aston's Eyot, malgranda freŝverda loko. Ĝi lokas ĉefe ĉe la rivero Temizo kaj bordas kiel insulo je kanaleto de rivero Cherwell. La nomo Eyot devenas de la oldangla vorto por insulo. Aston's  Eyot konsistas el proksimume 30 akroj da tereno kaj apartenas al la universitata kolegio Christ Church. Sed nuntempe ĝi estas pruntedonita al loka asocio por prizorgado kaj publika uzado.
Jen mia sperto.

Alirebla estas la loko de Iffley Road, OX4. Tiam, de la ĉefa vojo al la metalrubejo oni eniras malantaŭ ponto verdan spacon kun abundaj arbustaro kaj arboj. Sed evidente urtikoj superas. Je ilobudo maldekstre de la vojo kolektiĝis gruppo de homoj, precipe virinoj, ne plu junaj. Estas membroj de Amiko de Aston's Eyot, dediĉitaj uloj, kiu pli-malpli regule renkontiĝas por prizorgi tiun terenon. Mi ĵus alvenas por tielnomata laborfesteto. Por tio sufiĉas botoj, laborgantoj, kelkaj iloj kaj bonhumoro. Ĉi-foje ni marŝas al strio da novplantita arbustaro, kiu estas ĉirkaŭe enbarilita pro la sovaĝaj bestoj. La junaj plantoj devas esti liberigitaj de fiherboj.

La suno brilas kaj la laboro facile plaĉas al mi. Ĉi tie mi ekscias io pri la historio de la insulo, kiu estis iam malalta paŝtejo. Sed en la pasintaj ĉirkaŭ 150 jaroj ĝi estis uzita kiel publika rubejo. Tamen de tio oni povas ne plu vidi ion. Dika verdaĵo kovras la terenon. Regardinte la terenon pli funde, malsama nivela alteco estas rimarkinda, kaj surtere malgrandaj pecoj de maljuna rompita keramiko kuŝas ie. Ŝildoj atentigas vizitantojn, ke estas malpermesita elfosi ion ĉi tie. Sed niaj malgrandetej amikoj en la tero, la lumbrikoj faras tion por ni. Kelkaj homoj jam havas hejme sufiĉe grandan kolekton de vasoj, boteloj aŭ potetoj. Bonŝance mi trovis ĉirkaŭ 10 cm altan drogo-boteleton. Tute malrompita, sed mankis kovrileto.

La celo de la laborema grupo estas, ke tiu insulo restu protekta, ke havu abundajn diversecon, koncerne bestojn kaj plantojn, kaj ke ĝi samtempe restu loko por la komunumo, kie homoj povas vagi kun siaj hundoj, ĝuas la naturon aŭ kolektas sovaĝajn fruktojn.

Post la laboro je la budo teo kaj kuketo estas distribuitaj, kaj gaĵa etoso regas pro la laborrezulto. Mi estas invitita denove partopreni venontan fojon.







Kaj vi ankaŭ povus veni...
aŭ almenaŭ lasi komenton sub la artikolo.

Gratulon Oksfordo !

Bona novaĵo el Britio: Universitato Oksfordo nun atingis la unuan pozicion en la listo de elstaraj universitatoj tutmonde ! Laŭ Times Higher Education World University Ranking 2016/17 Universitato Oksfordo anstataŭigis usonan CIT. Estas la unua fojo, ke nia universitato estas nominita kiel plej bona edukada institucio. Kaj Britio sekvas Usono kun la nombro de plej multaj universitatoj en unuaj pozicioj, nome 32 el tute 200 pintaj lokoj.
Duonmil fremdlandaj studentoj studadas en Britio, kio montras, ke britaj universitatoj estas inter la plej ŝatataj kaj serĉataj en la mondo. Kompreneble internacia instruistaro grave kontribuas al la sukceso kaj bona reputicio de la universitato.
Ni esperas, ke Brexit ne rompas tiun rimarkindan rezulton.

Tamen mi ankaŭ esperas, ke tiu rezulto ne freneĝigas kelkajn membrojn en la universitato kaj, ke la distanco inter la mondfama universitao kaj la kutimaj civitanoj ne pligrandiĝas. Jam en la mezepoko terura batalo okazis inter membroj de la universitato kaj urbanoj. La diferencoj fine rezultis en preskaŭ 100 mortintoj. Hodiaŭ multaj civitanoj, kiuj ne estas legitaj al la universitato sentas sin kiel fremduloj en sia propra urbo. Por ĉiam pli kaj pli homoj la vivo en nia urbo iĝas nepagebla. Precipe la fantazie altaj prezoj por loĝejoj estas ege grava problemo, kiu nepre devas baldaŭ solvita.
Sed la malegaleco ankaŭ montriĝas en la universitato mem. Ene de ĝi ekzistas granda, ŝajne ne detruebla hirarĥio kaj rimarkinda diferencoj de salajroj. Granda regimento de superkvalifikitaj kaj subpagitaj sciencaj kunlaborantoj kaj instruistoj vagas en parttempaj pozicioj, havantaj nur limigitajn kontraktojn...

Moderna inovativa entrepreno ne devus esti feŭdale strukturita.

                                                       DOMINUS ILLUMINATIO MEA

Beleco estas en la okulo de la rigardanto

Kazem Hakimi mi konas de kelkaj jaroj. Ne tro ofte, tamen de tempo al tempo mi iras al la Fish and Chips, vendejo por la tipa brita manĝaĵo fiŝo kaj ĉipsoj, aĉetante iom de li. Estas lia vendejo. Ĝi troviĝas en la ege okupita strato Iffley Road en orienta Oksfordo. Ne estas tre granda, ĝuste suffiĉe por prepari manĝon kaj stoki kelkajn aferojn. Ekzistas iom da spaco por la klientaro, koloraj afiĉoj belas la murojn.

Kazem estas la plej agrabla vendisto, kiun mi konas en la kvartalo. Ĉiam li demandas siajn aĉetantojn pri ilia bonstato kaj familio; li volonte instigas konversacion, kaj kompreneble servas per rapideco kaj kvalito - kaj tio ekde preskaŭ 30 jaroj. Li devenas originale el Irano.

De iu amiko mi eksciis, ke li ankaŭ estas bona fotisto, kiu je bonŝanco fotadas siajn aĉetantojn.

Li ne bezonas multe da tempo por fari tion. Kazem ja nur momente povas interrompi sian laboron. Li kondukas klientojn malantaŭ la domo kaj lokas ilin antaŭ hela muro. Jen la studio. Kazem kutime faras unu aŭ du fotojn. Jam inter 300 kaj 400 bildoj tielmaniere estiĝis. Do bona kolekto de la kvartala loĝantaro. Multaj de personoj mi jam konas. Mi ŝatas la altan kvaliton de la fotoj. Kompreneble li usas bonan Nikon-kameraon, tamen la bildo estiĝas ja unue en la kapo de fotisto. La fotitaj homoj aperas belaj kaj indaj.

Kazem revas pri publikigita libro de siaj bildoj kaj planas ekspozicion por la venontan jaron.

Bedaŭrinde mi ne povas montri ĉi-loke sian imponan laboradon artistan, sed ŝajnis al mi ege grave almenaŭ paroli pri Kazem, la nekutima fiŝo kaj ĉipsoj-komercisto, kaj pri siaj rimarkindaj fotoj.

Espereble ni povas vidi liajn bildojn baldaŭ publike.

Hospitalo kaj Kapelo de St. Bartolomeo

La publika evento "Malfermitaj Pordoj" ĉiujare donas bonan okazon viziti ŝatatajn jam konatajn lokojn aŭ ankoraŭ ne malkovritajn de vi urbajn atrakciojn. Ĉi-jare mi vizitis en la orienta urboparto la Hospitalo kaj Kapelo de St. Bartolomeo.

Oni povus preskaŭ maltrafi la mallarĝan vojeton, kiu forkondukiĝas de la ege okupita Cowley Road al la kapelo, se ne markus tiun lokon granda olda kverko. Jam post nur kelkaj paŝoj oni troviĝas en pejzaĝa etoso; ambaŭflanke densa verdaĵo, malantaŭ heĝoj herbejoj kaj ĝardenoj. Sekvas kelkaj ĉarmaj dometoj tradiciaj, kaj fine la serĉata loko.

Malfermas belega trankvila tereno kun impona larĝflanka loĝejkonstruaĵo kaj la simpla preĝejo, kiu iom similas grenejon, se oni ne remarkus la gotikajn fenestrojn. Ĉio enmetita en abunda verdaĵo kun fruktarboj, kies fruktoj tre allogas. Vere tre speciala loko.

La historio de la hospitalo rekondukas nin al la mezepoko. Ĝi estis fondita de la angla reĝo Henri la 1a. en la jaro 1126 kiel hejmo por lepruloj. Tiam la loko troviĝis mejlo for de la urbaj muroj, do sufiĉe sekura por la oksfordaj civitanoj. Laŭdokumente 12 malsanuloj loĝis ĉi tie.

En 1329 reĝo Edward la 3a transdonis la malsanulejo al la universitata kolegio Oriel. Estis tempo en kiu la pesto ravis la urbon. For de la urbo kelegianoj trovis ripozejo, Tiam la konstruaĵo estis uzita kiel hejmo por malriĉuloj kiuj ricevis manĝaĵon kaj iom da mono por komuna laboro. Ekzistis ankaŭ spirita prizorgado. Kapelano ĉeestis, kaj la maljuna malgranda kapelo estis rekonstruita. En Civila Milito la konstruejoj servis kiel loĝejo por soldatoj. Sekvis 200 jaroj de malprizorgado de ili. La domo eĉ servis kiel drinkejo. Nur komence de la 20a jarcento ambaŭ konstruaĵoj estis donitaj al la loka preĝeja komunumo. La urbo intertempe pligrandiĝiĝis tiel, ke nun tiu loko estis parto de Oksfordo.

Hodiaŭ la domo kun nova facado el la 17a jarcento estas uzita kiel loĝejo (publike ne vizitinda) kaj la preĝejo por preĝejaj servicoj, muzikaj eventoj kaj ekspozicioj. La interno de ĝi estas tre spareme aranĝita, tamen la spaco havas iom da sakrala etoso.
Vizito de ĉi tiu loko ĉiukaze valoras.